در حضور دادگاه تفتیش عقاید ، ریاضی دان ، دانشمند و ستاره شناس بزرگ ایستاده است . او با اِدای سخنان دروغ می خواهد به گناه کبیره اش اعتراف کند تا دادگاه او را ببخشد و از مرگ حتمی نجات یابد . براستی گناه کبیره ای که او انجام داده است ، چیست ؟ او چنین اعتراف کرد :

" من گالیلئو گالیله هستم ، فرزند وین چفسو گالیله ، اهل فلورانس ، در این دادگاه زانو می زنم و در پیشگاه شما کاردینالهای مقدس عظیم الشان و روسای جامعه ی جهانی مسیحیت ، علیه کفر و الحاد در برابر این انجیل مقدس سوگند یاد می کنم که همواره به کلیسای کاتولیک رم معتقد بوده ام و به یاری پروردگار بزرگ اعتقاد و ایمان دارم . دادگاه محترم به من فرمان داد که از عقاید کذب خود مبنی بر این که خورشید مرکز جهان است و زمین و سیارات دیگر به دور آن می چرخند ، دست بردارم و هیچ گاه و تحت هیچ عنوانی این عقیده را بیان نکنم و در انتشار ان نکوشم . "

گالیله در سال 1564 میلادی یعنی همان سالی که ویلیلم شکسپیر نویسنده شهیر انگلیسی به دنیا آمد در پیزا یک از شهرهای ایتالیا چشم به جهان گشود . استعداد و نبوغ گالیله در کودکی کاملاً مشهود بود . او ذوق عجیبی در موسیقی داشت . به تشویق پدر ، رشته پزشکی را برگزید و به دانشگاه پیزا رفت . در بیست سالگی به اولین کشف خود دست یافت . او عقیده داشت با استفاده از حرکات نوسانی پاندول می توان ضربان قلب را اندازه گرفت.

در سال 1585 وضعیت مالی گالیله رو ه وخامت گذاشت ، ولی از آنجا که در دوره تحصیل در دانشگاه دانشجوی ممتازی نبود  ، دانشگاه به او کمکی نکرد. گالیله در این دوران از نظرات ارسطو درباره حرکت اجسام انتقاد کرد . این جسارت گالیله باعث شد تا دوک بزرگ توسکانی از او حمایت کند . به این ترتیب در بیست و پنج سالگی  ، استاد ریاضی دانشگاه شد و این عمل در میان استادان دانشگاه سر وصدای زیادی را برپا کرد ؛ اما گالیله به آنها توجهی نکرد .

گالیله به ستاره شناسی نیز علاقه داشت و با تلسکوپ اختراعی خود ثابت کرد سیاره ها با ستارگان فرق دارند و توانست ارتفاع کوه های ماه را تقریباً اندازه گیری کند . او برای نخستین بار 4 قمر مشتری را کشف کرد ولی مخالفانش با لجبازی می گفتند : چون پیشینیان به آن اشاره نکردند ، پس این اقمار وجود خارجی ندارند .

با این حال او دست از عقایدش نکشید و همین عقاید باعث شدند که او را به دادگاه بکشانند و به مرگ محکوک کنند.

گالیله در سال 1642 در سن هفتاد و پنج سالگی چشم از جهان فروبست و حتی تا آخرین روزهای زندگی خود تحت تعقیب کلیسا بود .

می توان گفت گالیله غولی بود که نیوتن روی شانه هایش ایستاد و جهان را بهتر نگریست .

گرد آورنده: علی غلامی