داستان موسي و شبان از مولوي

ديــــد مـــــوسي يک شباني را بـــــه راه ................ کاو همي گفت: اي خـــــــدا و اي الـــه
تو کـــــــــــــــجايي تا شوم من چاکـــــرت ................ چارقت دوزم کنم شانه ســـــــــــــــرت
اي خـــــداي من فـــــــــــدايت جـــــان من ................ جمله فرزندان و خان و مان مــــــــــــن
جامه ات شــــــويم شپشهايت کــــــشم ................ شير پيشت آورم اي محتشـــــــــــــــم
ور تــــــــــــــــــو را بيماريي آيد بـــــه پيش ................ من تو را غمخوار باشم همچو خويش
دستکت بــــــوسم بمــــــالم پــــــــــايکت ................ وقت خـــــــــــــــــواب آيم بروبم جايکت
گـــــــــــر بدانم خــــــانه ات را مـــــن دوام ................ روغن و شيرت بيارم صبح و شـــــــــام
هــــــــــــــم پنير و نــــــــانهاي روغــــــنين................. خــــــــمره ها چغراتهاي نــــــــــــازنيـن
سازم و آرم به پيشت صبح و شـــــــــــام ................. از من آوردن ز تو خـــــــــــــوردن تمـام
اي فـــــــــــداي تو همه بــــــزهاي مــــــن ................. اي به يادت هي هي و هي هاي من
زيـــــن نمط بيهوده مي گفت: آن شبــان ................ گفت موسي: با کيستت اي فــــــلان
گــــــــــفت: با آن کس کـــــه ما را آفـــريد ................. اين زمين و چـــــــــــــرخ از او آمد پديد
گفت موسي: هاي بس مدبر شـــــــدي ................. خود مسلمان ناشده کـــــــــافر شدي
اين چه ژاژ است و چه کفر است و فشار ................. پنبه اي اندر دهان خود فشــــــــــــــار
گند کـــــــــــــفر تــو جهان را گنــــــده کرد ................. کفر تو ديباي دين را ژنده کــــــــــــــرد
چــــارق و پاتابه لايق مــــر تــــــــو راست ................. آفتابي را چنين ها کــــــــي رواست؟
گــــــــــــــــر نبندي زين سخن تو حلق را .................. آتشي آيد بسوزد خـــــــــــــــــــلق را
با که مي گـــــــــويي تو اين با عم و خال .................. جسم و حاجت در صفات ذوالــــجلال
شير او نـــــوشد که، در نشـــو و نماست .................. چارق او پوشد که، او محتاج پــاست
گفت: اي مــــوسي دهـــانم دوخـــــــتي .................. وز پشيماني، تو جانم ســــــــوختي
جــــــــــــامه را بدريد و آهي کــــــرد تفت .................. سر نهاد اندر بيابان و بـــــــــــــــــرفت
وحـــــــــــي آمد سوي مــــــوسي از خدا .................. بنده ما را چرا کردي جــــــــــــــــــدا؟
تــــــــــــــو براي وصل کـــــــــــــردن آمدي ................... ني براي فصـــــــــــــــل کردن آمــدي
تــــــــا تواني پا منه انـــــدر فــــــــــــــراق .................. ابغض الاشياء عندي الــــــــــــــطلاق
هــــــــر کسي را سيـــــــرتي بنهاده ايم .................. هر کسي را اصطلاحي داده ايـــــــم
در حـــــق او مــــــــــــدح و در حق تو ذم ................... در حق او شهد و در حق تــــــو سم
در حـــــــــق او نـــــــــــور و در حق تو نار .................. در حق او ورد و در حق تــــــــــــو خار
در حق او نيک و در حــــــق تــــــو بــــــد .................. در حق او خوب و در حق تـــــــــــو رد
مـــــــــــا بــــــــري از پاک و نـاپاکي همه .................. از گرانجاني و چـــــــــــــالاکي هـــمه
مـــن نــــکردم خـــــلق تا ســــودي کنم ................... بلکه تا بر بندگان جــــــــــودي کـــنم
هـــنديان را اصطلاح هـــــــــــند مــــــدح ................... سنديان را اصطلاح سند مــــــــــــدح
مـــــــن نــــــــگردم پــاک از تسبيحشان ................... پاک هم ايشان شوند و در فشــــان
ما بــــــــــــــــــــرون را ننگريم و قــــال را ..................... ما درون را بنگريم و حـــــــــــــــال را
ناظر قلبيم اگــــــــــــــر خاشع بـــــــــود ..................... گر چه لفظ و گفت ناخاضع بــــــــود
چــــــــــــند از اين الفاظ و اضمار و مجاز .................... سوز خواهم سوز با آن سوز و ساز
آتشي از عشق در جان بــــــــــــــرفروز ..................... سر به سر فکر و عبارت را بــــسوز
مـــــــــوسيا آداب دانان ديگرنــــــــــــــد ..................... سوخته جان و روانان ديگــــــــــــرند
عاشقان را هر نفس سوزيدني اسـت ..................... بر ده ويران خراج و عشــــــر نيست
گـــــــــر خطا گــــــــويد ورا خاطي مگـو ..................... گر شود پر خون شهيد آن را مشو
خــــون شهيدان را ز آب اولي تر اسـت .................... اين خطا از صد صواب اولي تر است
تـــــــــــــــو ز سرمستان قلاووزي مجـو .................... جامه چاکان را چه فرمايي رفــــــــو
ملت عشق از همه دينها جـــــداسـت .................... عاشقان را مذهب و ملت خداست
بعد از آن در ســـر موسي حق نـهفـت .................... رازهايي کان نمي آيد به گــــــــفت
بر دل موسي ســـــــــــــــخنها ريختند ..................... ديدن و گفتــــــــــن به هم آميختند
چند بيخود گشت و چند آمد به خــــود .................... چند پريد از ازل ســـــــــــــــــوي ابد
بعد از اين گر شرح گويم ابلــهي است .................... زانکه شرح آن وراي آگــــــهي است
چونکه موسي اين عتاب از حق شنيد ................... در بيابان در پي چـــــــــــــوپان دويد
بر نشان پاي آن سرگشته رانـــــــــــــد .................... گرد از پره بيابان بــــــــــــــــرفشاند
گام پاي مردم شوريده خـــــــــــــــــــود .................... هم ز گــــــــــــــــام ديگران پيدا بود
يک قدم چـــــــــــون رخ ز بالا تا نشيب .................... يک قدم چون پيل رفته بــــــر اريب
گاه چون مــــــــــــــوجي برافرازان علم ..................... گاه چون ماهي روانه بر شــــــکم
گاه حــــــــــــــــــيران ايستاده گه دوان ..................... گاه غلطان همچو گوي از صولجان
عاقبت دريـــــــــــــــــــافت او را و بديد ...................... گفت: مژده ده که دستوري رسيـد
هيچ آدابي و تـــــــــــرتيبي مــــــــجو ....................... هر چه مي خواهد دل تنگت بگــو
کفر تو دين است و دينت نـــــور جان ....................... ايمني وز تو جهاني در امــــــــــان
اي معـــــــــــــــاف يفعل الله ما يشاء ....................... بي محـابا رو زبان را برگشـــــــــــا
گفت: اي موسي، از آن بگذشته ام ....................... من کنـون در خـــون دل آغشته ام
تــــــــــــــازيانه بر زدم اسبم بگشت ....................... گنبدي کـــــرد و ز گردون برگذشت
محـــــــــــــــرم ناسوت مالاهوت باد ........................ آفـــــــــرين بر دست و بر بازوت باد